To, co go jednak odróżnia od klasycznego ryżu, to:
- kolor – jest czarno-brązowy lub ciemnobrązowy dzięki amylozie, czyli złożonemu wielocukrowi;
- smak – posiada wyrazisty, zbożowy smak;
- zapach – ma delikatnie orzechowy aromat;
- właściwości (duża ich liczba, o czym szerzej poniżej).
Wizualne podobieństwo do tradycyjnego ryżu sprawiło, że dzisiaj roślina ta występuje pod nazwą „ryż dziki”. Po raz pierwszy jego wartość odkryli rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej. Początkowo zbierali go na obszarach bagnistych (tzw. mokradłach), a później – kiedy odkryto szereg jego właściwości – uprawiano go na stawach rybnych.
Amerykanie wykorzystywali go nie tylko jako produkt dodający energii ze względu na obecne w nim duże ilości węglowodanów, ale także w tzw. „medycynie ludowej”. I tak stosowano go w przypadku problemów z trawieniem, w leczeniu chorób układu krążenia, nerek, płuc, a nawet jako środek niwelujący skutki oparzeń. Współcześnie dziki ryż uprawia się na terenach podmokłych, między innymi w Stanach Zjednoczonych, w Kanadzie, w Australii i na Węgrzech. Jest szczególnie doceniany przez osoby dbające o wysokojakościową dietę, w tym oczywiście przez dietetyków. Nadaje potrawom nietypowego wyglądu i niepowtarzalnego smaku. Może stanowić dodatek do mięs (drób, dziczyzna), ryb, owoców morza, a także szeroko pojętych sałatek i dań egzotycznych. Ze względu na jego charakterystyczną, intensywną barwę jest często mieszany z ryżem innego gatunku, daje to oryginalny efekt – zarówno w wyglądzie, jak i w smaku potraw.